Adrammelech, Pan Ognia, Kanclerz Piekieł, Władca Kręgu Pychy, Wróg Boga.

Dawniej demon był tym, który służył najbliżej Lucyfera – majordomusem jego pałacu. Opisywany jako bardziej przebiegły, bardziej zły, bardziej zawzięty i z jeszcze większymi ambicjami niż Władca Piekieł. Druga część jego imienia („Melech”) oznacza „Król”. Jako, że pycha grzeszy najbardziej spośród wszystkich stworzeń, obraźliwie określało się go „Pawi Król”. Teraz jednak, nikomu już nie jest łatwo drwić z Adrammelecha, który po odejściu Lucyfera stał się Piekielnym Regentem i Władcą Kręgu. Rezyduje w ognistym pałacu o sześciuset sześćdziesięciu sześciu wieżach, zlokalizowanym w samym centrum Kręgu Pychy. Ubrany w długie, szerokie i złożone z kilku warstw czerwone szaty ozdobione bogato wszelkimi złoceniami. W pozie, mowie i zachowaniu wyniosły, protekcjonalny i… pyszny. Wygląda jak 50-letni mężczyzna, o ziemistej cerze i siwych, długich włosach, które związane są ozdobną szarfą na tyle głowy.


Krąg

Pycha jest piękna. Równe, marmurowe chodniki, biegnące pomiędzy zadbanymi, barokowymi kamieniczkami prowadzą do wybudowanego już po odejściu lucyfera, Pałacu Adrammelecha. Pałac jest monumentalny, zdobiony złotem, złoty jest także szczyt każdej z jego sześciuset sześćdziesięciu sześciu wieżyczek. Piekielność pychy nie polega na warunkach z jakimi przyszło mierzyć się tym którzy w niej mieszkają a na panujących wewnątrz stosunkach. Każdy zamieszkujący pychę musi liczyć się z poniżeniem. Wystarczy odrobinę wyższy status aby dać odczuć tym niżej jakim są plebsem, jakim są nic nie wartym ścierwem. Zawsze jednak jest ktoś na górze. Zawsze ktoś wgniata Cię w ziemię. Spójrz na władcę -  władcę, który wziął krąg jak resztki po Lucyferze. Wszyscy przecież wiedzą, że nigdy mu nie dorówna.